بررسی میزان سطوح سرمی هموسیستئین، آدیپونکتین و اسید اوریک در مبتلایان به دیابت بارداری در مقایسه با بارداری سالم

مقدمه: اطلاعات کم و ضد و نقیضی در رابطه با ارتباط سطوح سرمی هموسیستئین، نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و اسید اوریک با شاخص های مقاومت به انسولین در دیابت بارداری گزارش شده است. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی سطوح سرمی هموسیستئین، آدیپونکتین، نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و اسید اوریک و ارتباط آن ها با شاخص های مقاومت به انسولین در دیابت بارداری در مقایسه با بارداری سالم انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی در سال های 93-1392 بر روی 30 زن مبتلا به دیابت بارداری و 30 زن باردار سالم مراجعه کننده به بیمارستان عسلیان شهر خرم آباد انجام شد. میزان سطوح سرمی گلوکز و اسید اوریک با استفاده از روش نورسنجی و میزان سطوح سرمی هموسیستئین، آدیپونکتین و انسولین با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل و همبستگی پیرسون انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سطوح سرمی هموسیستئین در دیابت بارداری به طور معنی داری بالاتر از بارداری سالم بود (001/0>p). در مقابل، سطح آدیپونکتین (003/0=p) و نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین (001/0=p) به طور معنی داری پایین تر بود. سطوح سرمی اسیداوریک تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد. همبستگی مستقیم و معنی داری بین سطوح سرمی هموسیستئین و انسولین در دیابت بارداری مشاهده شد (031/0=p، 40/0=r). سطوح سرمی اسیداوریک همبستگی مستقیم و معنی داری را با شاخص مقاومت به انسولین در گروه بیمار نشان داد (041/0=p، 38/0=r). همبستگی غیر مستقیم و معنی داری بین نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و قندخون ناشتا در بارداری سالم مشاهده شد (035/0=p، 39/0- =r). نتیجه گیری: افزایش هموسیستئین، کاهش نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و افزایش جزئی اسیداوریک می توانند به عنوان عوامل خطر ایجاد مقاومت به انسولین در دیابت بارداری مطرح باشند.